Ogon wiewiórki w miejscu trąby słonia, żabia dłoń zamiast grzebienia koguta i ucho jelenia w roli płetwy wieloryba. W prawdziwym życiu takie miksy trudno sobie wyobrazić, ale mowa nie o zwierzętach, ale pluszowych zabawkach, które przeszły nietypowe przeszczepy. W taki sposób Japończycy chcą uczyć dzieci o korzyściach płynących z transplantacji, by zwiększyć zaufanie do operacji tego typu.
W ramach akcji Second Life Toys, chętni mogą przekazywać organizatorom zabawki, które mają zostać „wyleczone” oraz te, które mogłyby zostać dawcami. Gdy dawca i biorca się odnajdą, następuje „przeszczep” po którym zdrowa zabawka trafia do właściciela. Dawca jest informowany o tym fakcie za pośrednictwem listu z podziękowaniem za jego wkład w nowe życie maskotki.
Zabawki uratowane dzięki częściom innych, zniszczonych pluszaków mają reprezentować ludzkie istnienia uratowane za sprawą przeszczepów przeprowadzonych w porę. Japonia ma ogromny problem z przeszczepami, ponieważ brakuje dawców. Obecnie na transplantację czeka około 14 tys. osób, jednak szansę na nowe życie zyskuje tylko około 300 rocznie, podczas gdy w USA przeprowadza się do 8 tys. przeszczepów każdego roku.
Korzenie problemu sięgają końca lat 60., gdy dr Judo Wada przeszczepił serce chłopca, który doznał śmierci mózgowej w wyniku utopienia nastolatkowi z poważną chorobą kardiologiczną. Niedługo potem inny medyk z tego samego szpitala oskarżył go o zabójstwo twierdząc, że wyciął serce chłopcu, który wciąż żył. Dr Wada został oczyszczony z zarzutów, ale sprawa toczyła się przez 6 lat i znacznie nadszarpnęła zaufanie do przeszczepów.
Użycie zabawek jako metafory ma pomóc zaszczepić dobre wzorce dzieciom, by w dorosłym życiu nie postrzegały przeszczepów z nieufnością. Twórcy akcji Second Life Toys liczą, że za pośrednictwem dzieci również rodzice dostrzegą ważną rolę transplantacji.
