„Wciąż jestem tym, kim byłem” to kampania organizowana przez Fundację Pomocy Dzieciom z Chorobą Nowotworową, która ma na celu uświadomienie, z jakimi problemami zmagają się dzieci chore na nowotwór oraz wracające do codzienności po zakończeniu terapii onkologicznej.
Leczenie przeciwnowotworowe jest zazwyczaj długotrwałe, agresywne i może wiązać się z wieloma skutkami ubocznymi oraz trwałymi zmianami w wyglądzie dziecka. Jest również związane z długimi pobytami w szpitalu i izolacją od rówieśników. Okres po wyleczeniu to również czas ogromnego stresu i lęku przed nawrotem choroby. A jednocześnie przed byłym już pacjentem i jego rodziną stoi kolejne wyzwanie – powrót do codziennego życia – do szkoły, kolegów, do dawnych zajęć. Z myślą o dzieciach i młodzieży, które doświadczają podobnych emocji, powstała kampania uświadamiająca, jak ważna w procesie leczenia jest psychika dziecka.
Zaproszenie do udziału w kampanii przyjęło troje ambasadorów, którzy włączyli się do akcji jako lektorzy trzech filmów animowanych. Głos pierwszej ambasadorki, Agaty Buzek, możemy usłyszeć w filmiku przedstawiającym historię Zosi, dziewczynki która dzięki obecności i wsparciu najlepszej przyjaciółki, pokonuje strach i smutek związany z chorobą.
Temat poruszony w kampanii jest bardzo bliski mojemu sercu, ponieważ jako dziecko sama doświadczałam podobnych emocji. Stąd ani przez moment nie wahałam się, gdy zaproponowano mi udział w niej. Niezwykle ważne jest zwiększanie świadomości na temat tego, co czują, jak myślą dzieci przechodzące przez chorobę nowotworową. Najważniejsze jest aby nigdy nie czuły się w tym same. – mówi Agata Buzek.
Kampania „Wciąż jestem tym, kim byłem” ma na celu podkreślenie jak ważna dla ozdrowieńców jest pełna aprobaty, cierpliwa obecność rówieśników. Jednak poza zwiększeniem świadomości społeczeństwa, organizatorzy chcą wywrzeć realny wpływ na życie ozdrowieńców. W ramach akcji dzieci i ich rodzice mogą otrzymać pomoc współpracującego z Fundacją psychoonkologa – Marty Rusek z Warszawskiego Centrum Psychoonkologii.
– Tak naprawdę filmy dotyczą bardzo uniwersalnych spraw, każdy z nich porusza inną historię. Mówią o strachu i samotności chorych dzieci. O tym, jak bardzo potrzebują kolegów i normalnej reakcji otoczenia… Pokazane historie poruszają problem, ale nie dają gotowych odpowiedzi, zachęcają za to do refleksji i rozmowy – podkreśla pomysłodawczyni akcji i członek Zarządu Fundacji, Emilia Kotarska.
